در چند ماه گذشته یک سوال پرتکرار از ما پرسیده شده، که امسال «جشنواره نهال فین‌تک» را برگزار می‌کنیم یا نه؟
جواب این سوال از مدتی پیش برای ما روشن بود، اما نمی‌شد خارج گود و دور از هم نشست.
و ما به بذر اندیشیدیم…
ما که در اولین جشنواره نهال فینک افق دوردستی پر از درختان تنومند در مقابل خود می‌دیدیم، حالا نه دوردستی می‌بینیم، نه نهالی و نه درختی! پس فکر کردیم باید به کمی قبل‌تر برگردیم.
آماده کردن بیانیه‌ای که بیانگر حقیقت و باور ما بوده و دلیل عدم برگزاری جشنواره نهال فین‌تک را توضیح دهد؛ ساده به نظر می‌آمد اما ترجیح دادیم این کار را به هوش مصنوعی بسپاریم.
اول از هوش مصنوعی پرسیدیم که چرا ما از نهال به بذر رسیدیم.
پاسخ هوش مصنوعی این بود: از بین رفتن نهال‌ها فاجعه‌ای است که می‌تواند عواقبی گسترده داشته باشد. حتی از بین رفتن یک گونه هم به معنای تخریب یک زیستگاه و یا اختلال در یک اکوسیستم است. اما همین فاجعه می‌تواند یادآور کاشت دوباره بذرها باشد.
با کاشت بذر می‌توانیم اطمینان حاصل کنیم که چرخه زندگی ادامه دارد، موهبت و زیبایی طبیعت برای نسل‌های آینده حفظ می‌شود و این تنها راه برای اطمینان از این است که سیاره ما خانه‌ای سالم برای همه موجودات زنده باقی خواهدماند.
گفتیم هوش مصنوعی عزیز، حالا که شرایط ما هر سال سخت‌تر از پیش و حتی اینترنت ما هم کندتر می‌شود و روزگار سخت‌تر گلوی ما را می فشارد؛ چه باید کرد؟ (البته برخی مسائل را برای هوش مصنوعی باز نکردیم)
هوش مصنوعی اظهار امیدواری کرد و گفت: علیرغم شرایط سخت کارآفرینی در سال جاری امیدوارم نهال فین‌تک در سال‌های آینده به بار بنشیند و در ادامه اذعان داشت: ما متعهد هستیم که بستری برای نوآوران و کارآفرینان فراهم کنیم تا گردهم آیند و تجربیات و دانش خود را به اشتراک بگذارند.
هوش مصنوعی در پایان تاکید کرد: ما مشتاقانه منتظر روزی هستیم که بار دیگر سبز شدن نهال فین‌تک را جشن بگیریم.
به قول یک دوست، هوش مصنوعی که کافه های کریمخان را نمی شناسد، از چهارراه استانبول رد نشده و حال دست گرفتن یک فنجان گلدار را درک نکرده، تو حالا برو هی ازش سوال کن…
پس کلام آخر را از هوش ناکامل و طبیعی خودمان می‌گوییم، هوشی که با یک قلب هزار پاره و ذهن مشوش پیوند خورده است. امروز این صحنه می‌توانست محلی برای معرفی کسب‌و‌کارهای تاثیرگذار باشد و دوست داشتیم شما حاضران تندیس‌های منقش به کلمه «امید» را با خود به خانه ببرید اما فرصت آن را به زمان مناسب‌تر موکول کردیم.
شاید «امید» کمرنگ امروز ما بذری شد برای فردایی که «پیروز» باشیم.
